Ik kijk elke keer weer halsreikend uit naar de vrijdag, de dag waarop de meeste nieuwe muziek uitkomt. Maar het voelt de laatste tijd alsof creativiteit op rantsoen is. De hitlijsten staan momenteel vol met dj-acts en wat doen dj’s? Die remixen. Samplen. We leven in een tijd van sample galore. En… er valt ook genoeg te samplen. Streamingservices barsten bijna uit hun voegen door het aanbod, nieuw en oud.
Tegelijkertijd staat Netflix vol met films en series die de klassiekertjes weer populair maken. Denk aan The Avengers, Glee en Stranger Things die nummers van Foreigner, DEVO, The Who, AC/DC en The Clash weer afstoffen. Ohhh en laten we ook niet alle recente biopics vergeten. Dus, aan de ene kant worden we herinnerd aan ons rijke muziekverleden, en tegelijkertijd worden die pracht-nummers platgeslagen, gepitcht of vertaalt zodat iemand makkelijk een hitje kan scoren.
Oké, een voorbeeld. Dan snap je meteen wat ik bedoel. Narcotic vs Narcotic.
Hier nog één. Heb je meer ‘Faith’ in 2019 of in 1987?
Oké nog ééntje dan voordat ik doortyp over een ander fenomeen dat muzikale armoede tot een dramatisch ‘hoogtepunt’ heeft gebracht. Dit is een mooi voorbeeld van hoe de tijdsgeest reflecteert in het nummer. Never Change (2019), Changes (1998) en het origineel The Way It Is (1986).
Begrijp me niet verkeerd, al die nieuwe tracks doen het lekker in mijn ‘running playlist’. Maar toch verlang ik terug naar de tijd van diversiteit en… de epische intro’s. Tja, die lange opzwepende intro’s zijn ook verleden tijd, want…
SPOTIFY KILLED THE INTRO
Jup, de dertig seconden regel van Spotify heeft de epische intro’s letterlijk het zwijgen opgelegd. Een artiest wordt uitbetaald op basis van het aantal ‘plays’ en om een ‘play’ te zijn hoeft iemand maar dertig seconde te luisteren. Aangezien we met z’n allen rete-ongeduldig zijn geworden, en vaker skippen dan dat we met onze ogen knipperen, moet een nummer meteen de aandacht pakken. Niks geen voorspel om lekker muzikaal in de stemming te komen, BAM je krijgt meteen het refrein je oren in geschoten.
Prachtige lange intro’s, hoor je helaas niet zo vaak meer. Ik heb er een paar op een rijtje gezet, maar de spotify-preview laar natuurlijk (NATUURLIJK) alleen maar zang horen in de 30”-preview… Dus log in en/of check mijn EPIC INTRO’s spotifylijst die ik net even snel in elkaar heb geklust.
(Ik heb trouwens de samples van hierboven met nog een aantal andere leuke voorbeelden en natuurlijk het origineel ook in een playlist geknald. Dat is deze > TRACK RECYCLING. )
In The Air Tonight, Phil Collins - 51”
Het duurt 51 seconden voordat Phil begint. En de epische drumsolo begint pas op 3min41 (!), dan zijn de meeste hedendaagse hits al afgelopen.
Baba O’Reilly, The Who - 1min06
Niet alleen het intro maar ook het outro van dit nummer is goud. Ennu, pak alvast je air-guitar en air-drumstukjes erbij want stilzitten bij dit intro is niet. mogelijk.
Where The Streets Have No Name, U2 - 1min46
Zoooo, deze komt echt heel langzaam op stoom. Pas na 1 minuut en 46 seconden komt Bono erin.
Sweet Child O’ Mine, Guns n’ Roses - 46”
Nog zo’n episch intro, een die niet kabbelt zoals die hierboven maar vanaf de eerste seconde knalt. De zang begint op 00:46.
Is meditatie niet echt je ding. Ga dan nu languit op de bank leggen, luister naar die lekkere intro’s die ik speciaal voor jou heb verzameld in een playlistje. Skip zodra de zang begint. Of niet. Fuck skippen.
Ohh en voor iedereen die helemaal tot onderaan is gekomen en nu denk, wat loopt ze nou te janken. JAHA er is ook leipe muziek uitgekomen de laatste periode. Snelle is verfrissend, Willem’s Man in Nood van vorig jaar was on-Hollands goed geproduceerd, en Internationale acts als Billie Eilish, Lizzo en Droeloe zorgen voor wat variatie. Ohh en kunnen The Opposite a.u.b. snel met nieuwe muziek komen? Samen. Thanks!
DISCLAIMER: Dit stukje is getypt door een halve dyslect met-zonder lenzen in, dus tiepvautjes zijn onvermijdelijk. En ik heb even veel liefde voor d’s als voor t’en, dus gebruik ik die te pas en te onpas. Mijn blog. Deal with it. Kusje!
